این خاطره را همان سال ۸۷ در اتوبوسی که راهی نور بود،

از یکی از راویان نورانی شنیدم که خواندنش بعد از 6 سال هنوز مو به تنم سیخ می‌کند...

بخوانیدش که قطعا خالی از لطف نیست:

"چند سال قبل اتوبوسی از دانشجویان دختر یکی از دانشگاه‌های بزرگ کشور آمده بودند جنوب.

چشم‌تان روز بد نبیند...

آن‌قدر سانتال مانتال و عجیب و غریب بودند

که هیچ کدام از راویان، تحمل نیم ساعت نشستن در آن اتوبوس را نداشتند.

وضع ظاهرشان فوق‌العاده خراب بود.

آرایش آن‌چنانی، مانتوی تنگ و روسری هم که دیگر روسری نبود،

شال گردن شده بود.

اخلاق‌شان را هم که نپرس...

حتی اجازه یک کلمه حرف زدن به راوی را نمی‌دادند،

فقط می‌خندیدند و مسخره می‌کردند و آوازهای آن‌چنانی بود که...

از هر دری خواستم وارد شوم،

نشد که نشد؛ یعنی نگذاشتند که بشود...

دیدم فایده‌ای ندارد! گوش این جماعت اناث،

بده‌کار خاطره و روایت نیست که نیست!

باید از راه دیگری وارد می‌شدم...

ناگهان فکری به ذهنم رسید... اما...

سخت بود و فقط از شهدا بر‌می‌آمد...

سپردم به خودشان و شروع کردم.

گفتم: بیایید با هم شرط ببندیم!

خندیدند و گفتند: اِاِاِ ... حاج آقا و شرط!!!

شما هم آره حاج آقا؟؟؟

گفتم: آره!!!

گفتند: حالا چه شرطی؟

گفتم: من شما را به یکی از مناطق جنگی می‌برم و معجزه‌ای نشان‌تان می‌دهم،

اگر به معجزه بودنش اطمینان پیدا کردید،

قول بدهید راه‌تان را تغییر دهید و به دستورات اسلام عمل کنید.

گفتند: اگر نتوانستی معجزه کنی، چه؟

گفتم: هرچه شما بگویید.

گفتند: با همین چفیه‌ای که به گردنت انداخته‌ای،

میایی وسط اتوبوس و شروع می‌کنی به رقصیدن!!!

اول انگار دچار برق‌گرفتگی شده باشم، شوکه شدم،

اما چند لحظه بعد یاد اعتقادم به شهدا افتادم و

دوباره کار را به آن‌ها سپردم و قبول کردم.

دوباره همه‌شون زدند زیر خنده که چه شود!!!

حاج آقا با چفیه بیاد وسط این همه دختر و...

در طول مسیر هم از جلف‌بازی‌های این جماعت حرص می‌خوردم و

هم نگران بودم که نکند شهدا حرفم را زمین بیندازند؟

نکند مجبور شوم...!

دائم در ذکر و توسل بودم و از شهدا کمک می‌خواستم...

می‌دانستم در اثر یک حادثه، یادمان شهدای طلائیه سوخته و قبرهای آن‌ها بی‌حفاظ است...

از طرفی می‌دانستم آن‌ها اگر بخواهند، قیامت هم برپا می‌کنند،

چه رسد به معجزه!!!

به طلائیه که رسیدیم، همه‌شان را جمع کردم و راه افتادیم ...

اما آن‌ها که دست‌بردار نبودند! حتی یک لحظه هم از شوخی‌های جلف و

سبک و خواندن اشعار مبتذل و خنده‌های بلند دست برنمی‌داشتند و

دائم هم مرا مسخره می‌کردند.

کنار قبور مطهر شهدای طلائیه که رسیدیم،

یک نفر از بین جمعیت گفت:

پس کو این معجزه حاج آقا!

ما که این‌جا جز خاک و چند تا سنگ قبر چیز دیگه‌ای نمی‌بینیم!

به دنبال حرف او بقیه هم شروع کردند:

حاج آقا باید برقصه...

برای آخرین بار دل سپردم. یا اباالفضل گفتم و

از یکی از بچه‌ها خواستم یک لیوان آب بدهد.

"آب را روی قبور مطهر پاشیدم" و...

تمام فضای طلائیه پر از شمیم مطهر و معطر بهشت شد...

عطری که هیچ جای دنیا مثل آن پیدا نمی‌شود!

همه اون دخترای بی‌حجاب و قرتی، مست شده بودند

از شمیم عطری که طلائیه را پر کرده بود.

طلائیه آن روز بوی بهشت می‌داد...

همه‌شان روی خاک افتادند و غرق اشک شدند!

سر روی قبرها گذاشته بودند و مثل مادرهای فرزند از دست داده ضجه می‌زدند ...

شهدا خودی نشان داده بودند و دست همه‌شان را گرفته بودند.

چشم‌ها‌شان رنگ خون گرفته بود و صدای محزون‌شان به سختی شنیده می‌شد.

هرچه کردم نتوانستم آن‌ها را از روی قبرها بلند کنم.

قصد کرده بودند آن‌جا بمانند. بالاخره با کلی اصرار و

التماس آن‌ها را از بهشتی‌ترین خاک دنیا بلند کردم ...

به اتوبوس که رسیدیم،

خواستم بگویم: من به قولم عمل کردم، حالا نوبت شماست،

که دیدم روسری‌ها کاملا سر را پوشانده‌اند و

چفیه‌ها روی گردن‌شان خودنمایی می‌کند.

هنوز بی‌قرار بودند... چند دقیقه‌ای گذشت...

همه دور هم جمع شده بودند و مشورت می‌کردند...

پرسیدم: به کجا رسیدید؟ چیزی نگفتند.

سال بعد که برای رفتن به اردو با من تماس گرفتند،

فهمیدم دانشگاه را رها کرده‌اند

و به جامعه‌الزهرای قم رفته‌اند ...

"آری آنان سر قول‌شان به شهدا مانده بودند"

منبع:وب سایت بسیج مشکات

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: